Konser Öncesi Yuvarlak Masa Söyleşisi
Saat: 18:00
Özgür doğaçlama ne kadar özgür?
Özgür doğaçlamaya yapılan en yaygın eleştirilerden biri “çalması zevkli, dinlemesi eziyet” eleştirisidir. Roland Barthes’ın “Musica Practica” adlı makalesinde dinlenen ve çalınan müzik arasında yaptığı ayrım bu konuda bize yeni ufuklar açabilir. Barthes’a göre dinlenen ve çalınan müzik kendine özgü tarihleri, sosyolojileri ve estetikleri olan bütünüyle farklı iki sanattır. Dinlemesi sıkıcı olan bazı bestecileri çalmanın çok zevkli olması bu iki türün farklı estetik özelliklerine işaret eden bir durumdur. Ancak kişisel bir müzikal tatminin ötesine gitmemeyi tercih eden sanatçı, toplumdan bir adım değil on adım ötesinde olmayı tercih eder. Bu paradoks hala bazı sosyologlar tarafından kalıcı hale getirilir.
Özgür doğaçlamanın belirgin bir türsel tınısı ve neredeyse altmış yıllık geçmişiyle geleneği olan bir janr oldu artık. Ama özgür doğaçlama gerçekten özgür müdür? Armoniden, melodiden, ritimden özgür olmasına rağmen, bu öğeleri katmadığı için de özgürlüğü kısıtlıdır. Sadece ritmi, melodiyi ve armoniyi değil, gelenekleşmiş tanınabilir herhangi bir türsel tınıyı, formu dıştalayan, formülize edilebilen stokastik bir müzik türüne dönüşmüştür ve serializmin başına gelen özgür doğaçlamanın da başına gelmektedir: sadece sürpriz unsurlarından oluşan bir müzik türünde sürprizler şaşırtıcı özelliğini kaybetmeye başlar. 1980’lerin başında No Wave akımında, özgür doğaçlamanın türsel tınısı bazı varolan janrların içine enjekte edilir. Ritme, forma, melodiye, armoniye ve hatta punk’dan barok’a, pop’tan caz’a bilinen geleneklerle başka janrlarla harmanlanılmasına izin veren, ‘özgür olan’la ile ‘özgür olmayanı’ harmanlayaran post modern bir özgür doğaçlama yaygınlaşmaya başlar.

Pre-Concert Roundtable Discussion
Time: 18:00
How Free is Free Improvisation?
One of the most common criticisms of free improvisation is the “enjoyable to play, painful to listen to” critique. Roland Barthes’ article titled “Musica Practica” can shed new light on this issue by distinguishing between music that is listened to and music that is played. According to Barthes, listening to and playing music are two entirely different arts with their unique histories, sociologies, and aesthetics. The fact that some composers are boring to listen to can be very enjoyable to play points to the different aesthetic characteristics of these two types of music. However, an artist who prefers not to go beyond personal musical satisfaction chooses to be not just one step but ten steps away from society. Some sociologists still perpetuate this paradox.
Free improvisation has become a distinct genre with its own sonic identity and a tradition spanning almost sixty years. But is free improvisation truly free? Despite being free from harmony, melody, and rhythm, its freedom is limited because it doesn’t incorporate these elements. It has evolved into a stochastic music genre that rejects not only rhythm, melody, and harmony but also any recognizable genre sound or form that can be formulaically categorized. Free improvisation faces the same challenges that serialism encounters: in a music genre consisting solely of surprise elements, surprises begin to lose their astonishing quality. In the early 1980s No Wave movement, the sonic identity of free improvisation was injected into some existing genres. A postmodern free improvisation emerged that allowed for blending with known traditions, incorporating rhythm, form, melody, harmony, and even mixing with various other genres, from punk to baroque, from pop to jazz, thereby reconciling the “free” with the “non-free.”